Recensie Challengers ★★★★

Challengers, de jongste film die Luca Guadagnino (o.a. Bones and All en Call Me by Your Name) regisseerde en Justin Kuritzkes schreef, wordt als een romantische sportfilm beschreven. Daar valt zeker iets voor te zeggen. Maar bovenal vinden we de prent niet zelden de psychologische kaart trekken, die van mentale oorlogsvoering, wat deel uitmaakt van het tennis. De film die twee uur en elf minuten duurt dienen we echter een strafpunt wegens tijdsoverschrijding te geven. Dit kon echt wel gebalder.

Challengers gaat over de dynamiek van een driehoeksrelatie, zowel privé als professioneel. We volgen daarin over de jaren heen, de film start in 2019 en zit vol flash backs, hoe de drie hoofdpersonages zich tegenover elkaar verhouden. Art Donaldson (Mike Faist) en Patrick Zweig (Josh O‘Connor) kennen elkaar al van hun tienerjaren. Toen dubbelden ze samen op de US Open voor jongeren en wonnen ze de finale. De twee voelden zich aangetrokken tot Tashi Duncan (Zendaya in een oogverblindende verleidelijke rol), een tennisbelofte die alles in huis had om het te maken, inclusief die ‘Come on!’ oerkreet.

De kerels nodigen Tashi uit in hun hotelkamer de avond voor ze het tegen elkaar moeten opnemen in het enkelspel. Een bijzondere sexy scène levert dat op waarbij de drie elkaar beginnen te kussen en Tashi de mannen uiteindelijk elkaars tongen verder met elkaar laat masseren terwijl ze met een glimlach naar hen kijkt. Seks komt er voor alle duidelijkheid niet van. Maar ze plaagt de twee wel. Zo geeft ze de twee mee dat wie er de volgende dag het enkelspel wint, haar nummer krijgt. Patrick zal de gelukkige worden.

Toch zal hij het niet zijn waar ze later een relatie mee zal hebben en een kind. Die eer is weggelegd voor Art Donaldson. Maar wanneer we 2019 zijn, heeft Donaldson terug zelfvertrouwen nodig. Hij lijdt namelijk een behoorlijk verlies en ook zijn liefdesleven met Tashi staat onder druk. Zij is dan zijn coach geworden na een ernstige blessure waardoor ze zelf niet meer de baan op kan. Hij geeft aan dat ie stilaan afscheid wil nemen van het professioneel circuit. Zij vraagt en krijgt een wild card voor hem voor een challenger tennistoernooi in NY. Haar doel: ervoor zorgen dat ie daar zelfvertrouwen tankt zodat ie alle 4 de Grand Slams op zijn palmares heeft staan op het einde van het jaar.   

Patrick is ondertussen blut en moet het hebben van de inkomsten die hij binnenrijft bij de lagere tennistornooien. Vermits zijn credit card wordt geweigerd slaapt ie in zijn auto op de parking van het tornooi waar dus ook zijn voormalige jeugdvriend zich voor ingeschreven heeft. De twee komen tegenover elkaar uit in de finale van het enkelspel wat de rode draad doorheen de film vormt en ook garant staat voor een strakke spanningsboog. Hun recente en minder recente geschiedenis met Tashi wordt daartussen verweven en zal de inzet worden voor een mentaal spel op het scherpst van de snee omdat er ondertussen heel wat ogenschijnlijk onverzoenbare belangen spelen tussen de drie.

Challengers levert in Laser Ultra straffe cinema op waarbij je de tennisballen van links naar rechts hoort vliegen alsof je zelf op de tribune zit van een echt tennisveld. De film kent een bijzonder broeierige sfeer. Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik nog penissen zag op het grote scherm, maar het dateert toch weer van een behoorlijke tijd terug. Dus ja, je krijgt er in deze film enkele te zien in de mannendouches. En wanneer Zendaya op O’Connor kruipt, je haar tepels door haar bh’tje ziet en hij zijn rechterhand in haar linkerbil knijpt, hoorden we de tieners achter ons tijdens die scènes verbaasd reageren omdat het allemaal toch redelijk expliciet is. Maar toch is de prent kennelijk geschikt bevonden voor 12-plussers. Misschien had 14-plus een correcter leeftijdslabel geweest…

< Bert Hertogs >